Днешната ми разходка из Русе беше по едно от любимите ми зимни трасета – в посока Дунав мост. Докато тичах няколко коли ми свирнаха. Не че им пречих нещо, а и бях с шапка тип нинджа, така че не знам дали някой познат ме бе познал. Предполагам по-скоро си мислеха, че някой ме е отървал от психодиспансера 🙂 .
О, мен са ме разпознавали с шапка и бъф, нахлупен през устата и носа. Нищо не се виждаше от мен, но и това е било достатъчно.
Как е травмата, впрочем?
Ами то лицето ми не се виждаше, но пък тичах с анцуг на Ливърпул от 2006, който предполагам е единствен в Русе, така че може и да са ме разпознали. Контузията продължава да ме дразни, но ако почивам още месец не знам дали ще мога да се подготвя примерно за Маратон Пловдив. Така че ще рискувам.
Да… Може да е имало някой да те познае по анцуга, но… свиркат понякога и разни, на които едва си се пречнал за малко, но изразявайки по-скоро не раздразнение, а според мен разочарованието им от себе си >.< Знам ли. 😀 Всякакви луди!
Пази се. Много помага и физическата подготовка на някои мускулни групи, които подпомагат стойката. Сега съм на такива. И подскоци на по един крак до припадък, заради прасците. Бях изненадана как подобрение на физическата форма на глутеуса ме оттърва от ITBS, който не искаше да мине 2-3 месеца преди това – нито с почивки, нито с избягване на наклони. Уж боли коляното, а то какво било.
Човек само когато знае кво му е, само аз си знам кво ми е.
Валери Божинов